Στης Δαδιάς το πανάρχαιο δάσος,
στο ξέφωτο που συναντιούνται ξωτικά
Ένα πουλί πίνει νερό σε μια ξεχασμένη νερολακούβα
ένας αετός το βλέπει από ψιλά κι ίσκιο με τα φτερά του κάνει
Μια κοπέλα με ξανθά μαλλιά, στου Άρδα λούζεται τα δροσερά νερά
και τα πλατάνια υποκλίνονται στην θεϊκή ομορφιά της.
Κι είσαι πουλί και είμαι αετός
Είμαι πλατάνι κι είσαι το φως
Στην όψη σου γέρνω τα κλαριά μου
Όταν σε φίλησα, άνθησαν λες, τα όνειρα μου
Και σ’αγαπώ
Και σε ποθώ
Και σε ζητώ
Όπως ο πεινασμένος το ψωμί κι η διψασμένη γη μια απρόσμενη μπόρα
Γιατί είσαι στάρι και νερό
Στην αγκαλιά μου όπως ο σπόρος θα βλαστίσεις
Ώσπου να γίνεις ρόδο ευωδιαστό
Εσύ μοναδική, γλυκιά μου αγαπημένη
