Πάνε 10 χρόνια που με βασανίζει αυτή η σκηνή. Την έχω ζήσει χιλιάδες φορές ως τώρα, ξανά και ξανά.

Τον Αύγουστο του 1997, κατεβαίνοντας costa, costa την Αφρική και μόλις πάμε να περάσουμε κάτω απ’ το Cape Town για να πάρουμε πορεία δυτικά για Brazil , πέφτουμε σε μια μεγάλη καταιγίδα που μας σφυροκοπά αδιάκοπα. Για κακή μας τύχη παθαίνουμε και μια μεγάλη αβαρία στο μηχανοστάσιο και κινδυνεύουμε να μείνουμε ακυβέρνητοι στην μέση του πουθενά. Η ένταση της στιγμής είναι μοναδική. Το παραμικρό λάθος και πάμε στον πάτο αδιάβαστοι. Κόβουμε και κολλάμε συνέχεια σίδερα. Τα οξυγόνα κάποια στιγμή τελειώνουν και ο πρώτος μου λέει να πάω γρήγορα να φέρω μια μπουκάλα οξυγόνο.

Τα οξυγόνα όμως βρίσκονται έξω, στην πρύμνη του πλοίου. Ανοίγοντας την μπουκαπόρτα βλέπω ένα τοίχος από θάλασσα μπροστά μου και κοκαλώνω..

ΥΔΑΤΙΝΟ ΤΟΙΧΟΣ

Υδάτινο τοίχο ορθώθηκε μπροστά σου

Σε τρόμαξε το ξέρω..

Δεν είχες ξαναδεί ποτέ

Μήτε σου το είχε διηγηθεί κανείς

Μα έπρεπε να φέρεις τα οξυγόνα

Το πλοίο η θάλασσα το τσάκιζε τρεις μέρες τώρα

Και oι πληγές του έπρεπε να κλείσουν με φωτιά

Τι κι αν ζύγιζες μόνο 49 κιλά κι εκείνες είχανε τουλάχιστον 80

Έπρεπε σύντομα η καυτή ανάσα τους

να γιατρέψει το κουρασμένο μέταλλο

Όσο ήταν γερό θα σας πέρναγε σώους από το Cape Town

Και θα φτάνατε επιτέλους στο δέλτα του Rio Grande

Εκεί σου ’χαν πει θα δεις φάλαινες και ροζ δελφίνια,

Γυναίκες νέγρες φλογερές, πετράδια και ρουμπίνια

θα δεις, πως είναι να ’σαι βασιλιάς

κρατώντας στα χέρια σου μια χούφτα πράσινα χαρτιά

θα νιώσεις την γλύκα του παράνομου φιλιού

Θα κινδυνεύσεις, θα χαθείς, θα μάθεις τι θα πει ζωή

Γι’ αυτό άλλωστε δεν ξεκίνησες ετούτο το ταξίδι...

Μα τώρα…

Ο πρώτος ετών 47, τριάντα χρόνια καραβοτσακισμένος,

προσεύχονταν μπροστά στο Deck και δώρα έταζε στον Αϊ Νικόλα

Οι Κεφαλλονίτες τα έβαζαν με τον Αϊ Γεράσιμο

Τα Φιλιππίνια τρομαγμένα…

Κι εσύ που από μικρός μόνο ζωγράφιζες βουνά,

Και τις βαριές δουλειές απόφευγες
Λεπτή καθώς ήταν η ύπαρξή σου

Στεκόσουν τώρα εκεί

Δυο βήματα απ τον θάνατο... κι ας ήσουν μόνο 19

Βαθιά ανάσα..

Η μνήμη σου φέρνει εμπρός την μάνα σου..

Την Κατερίνα, την Σμαρώ τα 14 ξαδέρφια

τις μυρωδιές από την οργωμένη γη

και τα φρεσκοκομμένα χόρτα

δυο παιδικά παιχνίδια και το γαύγισμα της Ρόζας

Δίχως πολύ να το σκεφτείς…

Ορμάς εμπρός

και πριν περάσουν δυο λεπτά,

φλόγες πετάγονταν καυτές

γιατρεύοντας το κουρασμένο μέταλλο.

Βασίλης Ιωαννίδης.

08/06/07